Odsłona dziesiąta

Czytajcie jednocześnie słuchając tej piosenki.

************* 

Z innej perspektywy

Jesteś załamany. Lada dzień możesz stracić na zawsze kobietę, którą kochasz nad życie. Poprosiła cię abyście się pobrali jeszcze przed jej śmiercią. Jak to brzmi? Nie chcesz, nie możesz jej stracić. Gdy była na badaniach udałeś się do księdza. Najbliższy wolny termin, to dziewiąty lutego. Zgadzasz się, bo jakie masz wyjście? Wracasz do szpitala. Twoja ukochana rozmawia przez telefon, chyba z Karolem, ale nie jesteś pewien. Siadasz obok niej i całujesz w głowę. Czując twój dotyk uśmiecha się. Opowiadasz jej co załatwiłeś. Wtedy też przyszedł lekarz "Pani Marto, mam wyniki badań. Na leki jest już za późno. Jedyna szansa na ocalenie pani życia to przeszczep. Dziwi mnie tylko, że dopiero teraz pani do nas trafiła. Musimy sie pospieszyć.". Znowu zaczęła płakać, zresztą ty też masz łzy w oczach. Lekarz dodał jeszcze, że dopóki nie znajdzie się dawca możesz ją zabrać do domu. Tak też robisz. Wieczorem odwiedzają was przyjaciele, czyli gracze Skry. Wszyscy bez wyjątku obiecali zrobić badania i ewentualnie być dawcą szpiku. Twoja ukochana dziękuje im i znowu zaczyna płakać wtulona w twoją klatkę piersiową, jednak tym razem są to łzy szczęścia, nie smutku. Oboje macie świadomość, że otacza was grupa przyjaciół, którzy są z wami na dobre i złe. Nadchodzi dzień waszego ślubu. Ty, ubrany w czarny, idealnie leżący na tobie garnitur. Ona w długą, kremową suknię. Jej szyję zdobi wisiorek, który dostała od ciebie jakiś czas temu. Sama ceremonia ślubna była twoim zdaniem idealna. Powtarzaliście słowa przysięgi bez zająknięcia. Wymieniliście się obrączkami. Od tej chwili była twoja, tylko twoja. Wracacie do waszego mieszkania. Już od progu namiętnie się całujecie. Wasze pocałunki są pełne pożądania. Błyskawicznie znajdujecie się w sypialni. Dosłownie zrywacie z siebie poszczególne części garderoby. Po wszystkim twoja ukochana wtula się w ciebie i zmęczona zasypia. Następnego dnia zgodnie z umową zjawiacie się w szpitalu. Znalazł się dawca, człowiek, któremu będziesz wdzięczny do końca życia. Mało który sportowiec by się na to zdecydował, ale Zatorski ma wielkie serce. Co więcej bardzo lubi twoją żonę, z wzajemnością. Już kilka dni później siedzisz zdenerwowany pod salą operacyjną, gdzie aktualnie znajduje się twoja ukochana. Po kilku godzinach z pomieszczenia wychodzi lekarz. Jest zadowolony z przebiegu operacji, jednak zastrzega, że to jeszcze o niczym nie świadczy. Mimo to oddychasz z ulgą. Odwiedzasz ją codziennie. Nie przeszkadza ci fakt, że nie możesz do niej wejść. Przychodzisz tu, aby spojrzeć w jej jagodowe oczy, aby zobaczyć jej promienny uśmiech. Codziennie rozmawiacie godzinami przez telefon. Nadszedł dzień, na który czekasz od kilku tygodni. Dziś, dwudziestego czwartego kwietnia będziesz mógł do niej wejść. Dotknąć jej delikatnej skóry, zatopić się w malinowych wargach. Jest bardzo słaba, ale mimo to się uśmiecha. Daje ci białą kopertę, na twojej twarzy maluje się zdziwienie "Otwórz to wieczorem i o nic nie pytaj. - spogląda ci w oczy -  Skarbie, chcę abyś wiedział, że jeszcze nigdy nikogo nie kochałam, tak jak ciebie. Pamiętaj o mnie, ale nie marnuj życia. Michaś, kocham cię.". Wtula się w twoją klatkę piersiową, powieki same jej opadają. Właśnie się z tobą pożegnała, odeszła na zawsze, jej serce przestało bić, a ty nic nie mówisz, nie potrafisz. Zanosisz się płaczem tuląc jej ciało. Lekarze siłą cie od niej odciągają. Dzwonisz do Wlazłego i mówisz mu co się stało. Ten przyjeżdża po ciebie i zawozi cię do waszego mieszkania. Chcesz być sam. W pierwszej chwili chcesz się upić, ale co to zmieni? Alkohol nie wypełni pustki po ukochanej kobiecie. Wpatrując się w jej zdjęcie trzymane w dłoniach, przypominasz sobie o liście, który ci dziś dała. Wiedziała, że umrze, ale chciała to zrobić przy tobie, w twoich ramionach. W objęciu mężczyzny, który był jej całym światem. Otwierasz kopertę i wyjmujesz białą kartkę. Była skropiona jej perfumami. Gdyby nie to, że cały czas masz łzy w oczach, pewnie zacząłbyś płakać. Zaczynasz czytać:

"Mój Najdroższy Miśku!

Jeśli to czytasz, oznacza to tylko jedno. Nie ma mnie już obok Ciebie. Chcę, abyś wiedział, że jesteś najlepszą rzeczą, człowiekiem jakiego spotkałam. Te dziesięć miesięcy spędzonych z Tobą, było czymś wyjątkowym. Nigdy nie czułam się tak bezpieczna, jak teraz. Przy Tobie poczułam, że jestem piękna, wyjątkowa, jedyna. Czułam Twoją miłość każdego dnia, za co bardzo Ci dziękuję. Było dla mnie zaszczytem stać się Twoją żoną. Jednak mam do Ciebie prośbę. Wiem, że teraz może wydawać Ci się to nierealne, ale pragnę, abyś był szczęśliwy. Na pewno spotkasz na swej drodze jeszcze kobietę wartą Twego uczucia. Pamiętaj, że bardzo Cię kocham i walcz o każdy dzień, bo życie to nieustanna walka, walka o lepsze jutro. Na zawsze twoja, 

                                                                            Marta"

Nie panujesz już nad sobą. Jedyne czego teraz pragniesz to, to aby był to tylko zły sen. Za chwilę obudzisz się, a ona będzie tuż obok. Jednak życie to nie sen. W tym momencie należałoby się cofnąć do samego początku. Zaryzykowałeś i zdobyłeś miłość swojego życia. Wszystko układało się świetnie, aż do dnia, gdy ją straciłeś. Mimo to czujesz, że decyzja jaką podjąłeś była właściwa. Przez chwilę miałeś szczęście w swych dłoniach, sercu. Teraz spójrzmy na to od tej drugiej, sportowej strony. Zawodnik wraz ze swą drużyną dostaje się do finału rozgrywek. Wszystko idzie wspaniale aż do tego dnia. Wszyscy dają z siebie wszystko, ryzyko to wasze drugie imię. Macie piłkę meczową, jedną, drugą, ale nie wykorzystujecie swoich szans. To przeciwnik cieszy się ze zwycięstwa. Jak to powiedział w jednym z wywiadów pewien znany, polski siatkarz "Drugi jest zawsze pierwszym przegranym.". Ciężko się z nim nie zgodzić. To porażka w finale boli najbardziej. Jednak patrząc na to z perspektywy czasu, czujesz się spełniony, bo w ostatnim czasie zaznałeś wiele szczęścia. Można wyciągnąć z tego moim zdaniem odważny, ale prawdziwy wniosek. Miłość i siatkówka, to dwie pokrewne sobie dziedziny, trzeba tylko potrafić to dostrzec. 

************* 

No i mamy koniec.. Sama płakałam pisząc tą część, ale nie mogłam skończyć inaczej. To opowiadanie było moim, że tak powiem kaprysem. Zaczęłam je pisać w święta i tak jakoś wyszło.. Myślę, że jest to najlepsza historia jaką do tej pory napisałam. Czytając ją, czułam się zadowolona z siebie. Bardzo Wam dziękuję za każdy komentarz, za to, że byłyście ze mną. Pozdrawiam!

Na zawsze Wasza, 

Aduś