Odsłona dziewiąta

Mijały kolejne dni. Przeprowadziłaś się do Winiarskiego, swoje mieszkanie wynajęłaś. Michalinka okazała się wspaniałym maluchem. Michał radzi sobie bardzo dobrze w roli taty. Przeprowadził się do rodziców, aby było mu łatwiej. Często też zostawia mała pod twoją opieką, co sprawia ci wiele radości. Dziś, dwudziestego ósmego stycznia kończysz dwadzieścia sześć lat. Dziś też w nowej, częstochowskiej hali zostanie rozegrany mecz finałowy Pucharu Polski pomiędzy PGE Skrą, a Jastrzębskim Węglem. Zajmujesz miejsce obok prezesa Jastrzębian. Jest to mężczyzna w średnim wieku, cały czas próbuje cię namówić na przejście do jego klubu. Rozmawiałaś o tym wiele ze swym ukochanym i podjęliście wspólną decyzję o wyjeździe do Gdańska. Jeszcze nikomu o tym nie mówiliście. Na podjęcie decyzji macie czas do końca marca i nigdzie wam się nie spieszy z ogłaszaniem swego postanowienia. Mecz jest bardzo zacięty. Żadna z drużyn nie odpuszcza, ale to Bełchatowianie mają piłkę meczową, którą wykorzystują. Wpadasz w objęcia ukochanego, który wyciąga cię na środek boiska i namiętnie całuje. Wtulasz się w jego klatkę piersiową i ponownie udajesz się na trybuny, aby obejrzeć oficjalną dekorację. Statuetkę dla najbardziej wartościowego zawodnika turnieju dostaje nie kto inny, jak twój Michał. Cieszysz się jak małe dziecko z cukierka. To najlepszy prezent, jaki mógł ci sprawić dzisiejszego dnia. Gdy wieczorem wracacie do domu, po drodze wstępujecie do sklepu na niewielkie zakupy. W bardzo dobrych nastrojach przygotowujecie kolację. W pewnym momencie robi ci się słabo. Siadasz na krześle, a przyjmujący daje ci szklankę wody, lecz twój stan się nie poprawia. Mdlejesz. Siatkarz wzywa pogotowie, choć nerwy wcale nie pomagają mu w rozmowie z dyspozytorem. Próbuje cię ocucić lecz nieskutecznie. Po kilku minutach, które jemu wydają się wiecznością, pojawia się pogotowie, które zabiera cię do szpitala. Zdenerwowany swą bezsilnością Michał jedzie z tobą. Cały czas jesteś nieprzytomna. Lekarze zabierają cię na szereg różnych badań, a on? Siedzi na korytarzu i usiłuje dodzwonić się do twoich rodziców. Nie jest to jednak dziwne, że nie odbierają. Twoi rodzice nigdy się tobą nie interesowali, więc czemu teraz miałoby być inaczej? Obudziłaś się dopiero następnego dnia rano. Michał cały czas czuwał przy twoim łóżku trzymając cię za rękę. Gdy tylko otwierasz oczy, siada obok ciebie i mocno cię przytula. Wasze usta odnajdują sie nawzajem. Chwilę czułości przerywa wam lekarz, który ma nieciekawą minę "Pani Marto, bardzo mi przykro. - przerywa na chwilę - Ma pani białaczkę.". W twoich oczach momentalnie pojawiają się łzy. To koniec. Czujesz, że to ostatnie dni, może miesiące twojego życia. Siatkarz jest chyba w jeszcze większym szoku niż ty. Po chwili odzyskuje panowanie nad sobą. Ponownie przyciąga cię do siebie i ociera łzy z twych policzków "Martuś poradzimy sobie, słyszysz? Kochanie nie płacz, proszę.". Wtulasz się w jego klatkę piersiową i chcesz wierzyć, że ma rację. Masz jednak świadomość, że wcale nie musi być wszystko w porządku "Michaś, mam prośbę. - spoglądasz mu w oczy - Chcę umrzeć jako twoja żona.". Patrzy na ciebie wzrokiem pełnym miłości, miłości do ciebie "Pobierzemy się najszybciej, jak to tylko możliwe, ale to nie znaczy, że nie wierzę w to, że wyzdrowiejesz.". Całuje cie w czoło i ponownie przytula.

************* 

Jest wcześniej niż zwykle. To taki mały prezent ode mnie. :D 

Ostatnia odsłona pojawi się w najbliższych dniach, a kiedy dokładnie, to zależy od Was. ;)